ShortFUNNY2u

កាលពីព្រេងនាយ មានចាបស្រុកនិងចាបព្រៃ ដើររកស៊ីដោយពួកជារាល់ថ្ងៃ។ ខាងចាបស្រុកមានមេបាប្រដៅថា «បើរកស៊ីកុំជជែកឈ្លោះគ្នាឲ្យឮមាត់គឹកកងឡើយ ឲ្យប្រយ័ត្នខ្លួនបើព្រានវាវាយលប់ត្រូវឲ្យបបួលគ្នាខំហើរទូលលប់ឲ្យរបើក ដើម្បីនឹងឲ្យរួចរស់ជីវិត។

ពួកចាបស្រុកក៏ធ្វើតាមដំបូន្មានមេបាប្រដៅ តែងដើររកស៊ីមិនសូវហ៊ានមាត់ឲ្យឮជាគឹកកងទេ ជួនកាលបើព្រានវាយលប់ត្រូវ ក៏បបួលគ្នាខំហើរទូលលប់ព្រានបានរួចជីវិតតែរៀងៗមក។ មានកាលថ្ងៃ១ពួកចាបព្រៃនិងចាបស្រុកហើរចេញទៅរកស៊ី ជួបប្រទះហ្វូងគ្នានៅដើមត្រែងមួយគុម្ព។ ពួកចាបព្រៃទំនៅខាងក្រោម ពួកចាបស្រុកទំនៅខាងលើ ក៏បាក់មែកត្រែងពីលើមកត្រូវក្បាលចាបព្រៃៗ ចាបព្រៃនិយាយប្រកាន់ទៅចាបស្រុកថា “ហេតុអីក៏កាច់មែកត្រែងទម្លាក់មកឲ្យត្រូវក្បាលពួកយើង?”។

ចាបស្រុកក៏បានប្រាប់ទៅចាបព្រៃវិញថា “យើងមិនបានកាត់មែកត្រែងឲ្យបាក់ត្រូវអ្នកឯងទេ គឺមែកត្រែងវាបាក់ឯងធ្លាក់មកទេតើ”។ ពួកចាបព្រៃជាពួកឥតកាន់ដំបូន្មាន មិនពិចារណាឲ្យឃើញខុសត្រូវ ក៏បបួលគ្នាបង្កហេតុបង្កើតជាជម្លោះនឹងពួកចាបស្រុក ឮមាត់ជាគឹកកងរំពងឡើង។ ពួកព្រានឮមាត់ចាបនៅគុម្ពត្រែងនោះច្រើន ក៏យកលប់ទៅវាយត្រូវទាំងអស់គ្នា។

ចាបទាំងពីរពួកនេះបានត្រូវលប់ហើយ ក៏នៅតែជាប់ឈ្លោះគ្នាទៀត។ ចាបស្រុកពោលទៅចាបព្រៃថា “បើពួកឯងគ្រាន់បើ ហេតុម្ដេចក៏មិនបម្រះឲ្យរួចពីលប់ទៅ”។ ចាបព្រៃក៏ពោលមករកចាបស្រុកវិញថា “បើពួកឯងគ្រាន់បើ ហេតុម្ដេចក៏មិនបម្រះឲ្យរួចពីលប់នេះដែរទៅ” បានតែពាក្យបញ្ជូនគ្នាទៅវិញទៅមក មិនគិតបម្រះឲ្យរួចជីវិតសោះ។ កំពុងតែឈ្លោះគ្នា ស្រាប់តែព្រានក្រសោបឡើង ចាប់បានចាបទាំងអស់ ក៏ពិឃាដក្ស័យអស់។

នេះហើយចាបស្រុកជាពួកចាបល្អ តែខកខ្លួនមករកស៊ីជួបចូលនឹងហ្វូងចាបព្រៃ ជាពួកចាបប្រព្រឹត្តអាក្រក់ ក៏មានរឿងឈ្លោះគ្នាទាល់តែព្រានវាយលប់ត្រូវស្លាប់ទាំងអស់គ្នា ។ (ចំណាំៈ ការបែកបាក់សាមគ្គីជាកត្តានាំទៅរកភាពវិនាស)

នៅរាត្រីដ៏សែនត្រជាក់ និងស្ងប់ស្ងាត់មួយ មានសត្វស្វាមួយហ្វូងគេងសម្ងំលើដើមឈើ ពួកវាតោងជាប់នឹងមែកឈើ។ មានស្វាមួយបន្លឺសម្លេងឡើងថាៈ ខ្ញុំបុណ្យអោយយើងមានភ្លើងខ្លះវានឹងអាចធ្វើអោយយើងបានកក់ក្ដៅ។

មួយរំពេចនោះ ពួកវាក៏បានឃើញសត្វអំពិលអំពែកមួយហ្វូងធំហើរមកជិតនឹងដើមឈើ ស្វាតូចមួយគិតថានោះជាភ្លើងដែលអាចកំដៅខ្លួនបាន។ គិតរួចវាក៏ចាប់អំពិលអំពែកមួយមក រួចដាក់នៅក្រោមស្លឹកឈើស្ងួត និងចាប់ផ្តើមផ្លំ រីឯសត្វស្វាផ្សេងទៀត ក៏ចូលមកជួយផ្លំគ្នាដែរ។

ពេលនោះ មានសត្វចាបមួយហើរមករកសំបុករបស់វា ដែលនៅលើដើមឈើជាមួយនិងសត្វស្វា។ ពេលចាបបានឃើញសកម្មភាពរបស់សត្វស្វាហើយវាក៏សើច។ ចាបបានពោលទៅកាន់សត្វស្វាថាៈ នែ! ស្វាល្ងង់! នោះគឺមេអំបៅ មិនមែនជាភ្លើងពិតប្រាកដឡើយ។

ចាបពោលបន្តថាៈ ពួកឯងគួរទៅជ្រកនៅក្នុងរូងភ្នំទៅទើបបានវាកក់ក្តៅ។ ប៉ុន្តែសត្វស្វាមិនបានស្ដាប់ពាក្យចាបនោះទេ វាគិតតែពីផ្លំអំពិលអំពែកបន្តទៀត។ មួយសន្ទុះក្រោយពួកស្វាមានភាពនឿយហត់យ៉ាងខ្លាំង ទោះបីជាខំផ្លំយ៉ាងណាក៏មិនអាចបង្កាត់ភ្លើងអោយឆេះដើម្បីកំដៅខ្លួនបាន ក៏យល់ថាចាបពិតជានិយាយត្រឹមត្រូវមែន។ ពួកវាព្រលែងអំពិលអំពែកវិញហើយប្ដូរទីលំនៅទៅនៅក្បែររូងភ្នំវិញទៅ។ (ចំណាំៈ បើឆោតៗអោយគេអាណិត)

កណ្ដុរដ៏លោភលន់មួយបានជួបប្រទះនឹងកន្ត្រកមួយដែលមានផ្លែពោតពេញក្នុងនោះ។ វាចង់ឆីពោតនោះ វាក៏ចោះរន្ធតូចមួយនៅចំហៀងកន្ត្រក។ វាប្រឹងត្បុលចូលតាមរន្ធតូចនោះ។ បន្ទាប់មក វាក៏ឆីពោតអស់ជាច្រើនរហូតឆ្អែត។ វារីករាយយ៉ាងខ្លាំង។

ពេលនេះវាចង់ចេញមកក្រៅ។ វាបានព្យាយាមរុលចេញតាមរន្ធតូចនោះដដែល។ ប៉ុន្តែវាមិនអាចចេញរួចឡើយ ដោយសារតែពោះវាធំពេក។ វាព្យាយាមហើយព្យាយាមទៀត។ ក៏ប៉ុន្តែគ្មានបានផលអ្វីទេ។

កណ្ដុរចាប់ផ្តើមយំខ្សឹកខ្សួល។ ពេលនោះមានទន្សាយមួយឆ្លងកាត់ទីនោះ។

វាលឺសំលេងកណ្ដុរយំវាសួរថាៈ ហេតុអ្វីឯងយំសម្លាញ់? កណ្ដុរបានពន្យល់ថាៈ ខ្ញុំបានធ្វើរន្ធតូចមួយ រួចត្បុលចូលក្នុងកន្ត្រកនេះ។ តែឥឡូវនេះ ខ្ញុំមិនអាចចេញតាមរន្ធនោះវិញរួចទេ។ ទន្សាយតបថាៈ នេះក៏ព្រោះតែឯងស៊ីច្រើនពេក។ ឯងត្រូវរង់ចាំទាល់តែពោះឯងស្រកចុះទៅណា។ ពោលរួចទន្សាយក៏សើចហើយលោតចេញពីទីនោះទៅ។

កណ្ដុរបានដេកលង់លក់ក្នុងកន្ត្រកនោះទៅ។ លុះដល់ពេលព្រឹកឡើងពោះវាស្រក។ ប៉ុន្តែវានៅតែចង់ស៊ីពោតទៀត។ ដូច្នេះហើយ ទើបវាស៊ីហើយស៊ីទៀត។ ពោះរបស់វាក៏ឡើងធំម្ដងទៀត។ វាក៏គិតថា “អើ! មិនអីទេចាំចេញទៅក្រៅនៅថ្ងៃស្អែកក៏បាន”។

ចៃដន្យអ្វីពេលនោះមានឆ្មាមួយដើរកាត់ទីនោះ។ វាធំខ្លិនកណ្ដុរនៅក្នុងកន្ត្រក វាលើកគម្របកណ្ត្រកឡើង រួចចាប់កណ្ដុរធ្វើជាចំណីបាត់ទៅ។ (ចំណាំៈ ចិត្តលោភលន់ នាំអោយអន្តរាយដល់ខ្លួន)

កាលពីព្រេងនាយ មានបិសាចមួយឈ្មោះ រាមាសូរ និងនាងអារក្ខទេវីមួយឈ្មោះ មេខលា ។ អ្នកទាំងពីរបាននៅបម្រើមហាឥសីដ៏មានរិទ្ធិម្នាក់ ដើម្បីនឹងរៀនវិជ្ជាមន្តអាគមគាថា ។ បិសាច និងនាងមេខលាបានខំរៀនប្រណាំងប្រជែងគ្នាដើម្បីបំពេញចិត្តគ្រូរៀងខ្លួន ហើយអ្នកទាំងពីរប្រកបដោយបញ្ញាវៃក្រៃលែងដូចគ្នា ។ តាបសក៏ស្រឡាញ់អ្នកទាំងពីរនោះស្មើគ្នា ។

កាលបើតាបសបានបង្រៀនសិស្សលោកចប់គ្រប់មុខវិជ្ជាហើយ លោកក៏ចង់ល្បងវិជ្ជាសិស្សមើលថា តើអ្នកណាមួយប៉ិនប្រសប់ជាងគេ ។ ទើបលោកនិយាយទៅកាន់សិស្សថា “បើអ្នកណា យកកែវមួយមានទឹកសន្សើមពេញមកឲ្យខ្ញុំបាន នោះខ្ញុំនឹងធ្វើទឹកនោះឲ្យក្លាយទៅជាកែវមនោហរា ហើយដោយគុណភាពនៃរតនវត្ថុនោះ អ្នកម្ចាស់កែវអាចប្រាថ្នាធ្វើអ្វី ឬចង់បានអ្វី ចេះតែបានសម្រេចទាំងអស់” ។ រាមាសូរ ក៏យកកែវមួយទៅត្រងទឹកសន្សើមដែលទើនៅស្លឹកឈើ និងស្មៅផ្សេងៗ ។

វាបានខំព្យាយាមធ្វើដូច្នេះជាច្រើនព្រឹក ប៉ុន្តែឥតបានផលល្អសោះ ។

ចំណែកឯនាងមេខលា ដែលជាស្រីគិតវែងឆ្ងាយក៏រើសយកបណ្ដូលឈើមួយយ៉ាងទន់ស្ពោតៗ ហើយយកទៅដាក់ផ្ដិតលើទឹកសន្សើម ដែលដក់នៅលើស្លឹកឈើ និងនៅលើស្មៅ ទាល់តែដុំឈើនៅជក់ទឹកពេញទាំងអស់ ។ បន្ទាប់មកនាងមេខលាបានយកដុំឈើនៅទៅច្របាច់ទឹកដាក់ក្នុងកែវ ។ អាស្រ័យដោយហេតុដូច្នេះ នាងក៏រកទឹកសន្សើមដាក់កែវបានពេញ ហើយក៏យកកែវនោះទៅជូនមហាតាបស ។ ហេតុដូច្នេះ បានជានាងអារក្ខទេវីត្រូវបានតាបសសម្គាល់ថា ប៉ិនប្រសប់ជាងបិសាច ។ តាបស ជប់ទឹកសន្សើមនោះឲ្យកើតទៅជាកែវ ហើយប្រគលទៅឲ្យនាងមេខលាដោយប្រាប់ថា “កែវនេះមានគុណភាពខ្លាំងណាស់ បើអ្នកមានបំណងអ្វីមួយ គ្រាន់តែលើកកែវនេះគ្រវីឡើង នោះមួយរំពេច សេចក្ដីប្រាថ្នារបស់អ្នកនឹងបានសម្រេចភ្លាម មួយទៀតដោយគុណភាពនៃកែវនេះ អ្នកអាចហោះ កាត់អាកាសកប់ពពកជ្រកអាចម៍ជន្លេនទៅកាន់កន្លែងណាក៏បានទាំងអស់” ។

នាងអារក្ខទេវី ក៏ទទួលយកកែវនោះមកលើគ្រវីឡើងលើ ស្រាប់តែហៅវឹងទៅលើមេឃតម្រងទៅមហាសាគរ ។ ចំណែកឯរាមាសូរ អាស្រ័យដោយការព្យាយាមដ៏យូរ ក៏រកទឹកសន្សើមដាក់បានពេញកែវ ហើយយកទៅថ្វាយមហាឫសីៗ ពោលថា “ចៅឯងយករបស់នេះមកយឹតយូរពេក ហួសពេលតាត្រូវការ ឥឡូវតាបានឲ្យរតនវត្ថុនោះទៅនាងមេខលាទៅហើយ មន្តអាគមគាថារបស់តា អាចជប់វត្ថុបែបនេះបានតែមួយដងទេ” ។ កាលបើបានឮមហាតាបសថាដូច្នេះ រាមាសូរក៏កើតសេចក្ដីទោមនស្សពន់ប្រមាណ ហើយក៏ស្រែកយំអណ្ដើកអណ្ដកយ៉ាងខ្លាំង ។

ដើម្បីលួងចិត្តបិសាច តាបសក៏ប្រាប់ថា “ចូរចៅកុំកើតទុក្ខខ្លាំងពេក ចាំតាឲ្យពូថៅមួយ ពូថៅនេះអ្នកអាចយកទៅឈ្លោះដណ្ដើមយកកែវពីនាងអារក្ខទេវីមេខលាបាន នាងមេខលានេះ ចូលចិត្តហោះហើរលេងនៅលើអាកាស ដើម្បីមុជទឹកភ្លៀងដែលមានភ្លៀងម្ដងៗ ចូរអ្នកចោលពូថៅនេះទៅលើវា វានឹងបោះចោលកែវដ៏មានតម្លៃនោះ ប៉ុន្តែនៅពេលប្រយុទ្ធគ្នានោះ ចៅឯងឃើញវាលើកកែវឡើងគ្រវី ចូរចៅឯងបិទភ្នែកភ្លាម មុននឹងចោលពូថៅទៅលើវា” ។ កាលបើរាមាសូរបានពូថៅមកកាន់នៅនឹងដៃហើយ វាក៏ហោះស្វែងរកនាងមេខលា ដើម្បីដណ្ដើមកែវមនោហរា ប៉ុន្តែកាលបើបានឃើញនាងកាលណា នាងក៏យល់ឃើញភ្លាមថា បិសាចនេះប្រាកដជាមកមានបំណងធ្វើអាក្រក់មកលើនាងពុំខាន ទើបនាងលើកកែវគ្រវីឡើង ហោះទៅលើអាកាសវេហាខ្ពស់ក្រៃលែងខ្ពស់ ។

កាលបើក្រឡេកឃើញពន្លឺចាំង នៃកែវមានសិល្ប៍ភ្លាម បិសាចក៏បិទភ្នែកវាជិតរួចគ្រវែងអាវុធវាទៅ ។ អាវុធនោះ ក៏ហោះយ៉ាងលឿនឮសូរសម្បើមក្រៃលែង ប៉ុន្តែឥតត្រូវនាងមេខលាទេ ។

ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ទើបនៅពេលមានភ្លៀងផ្គរគេឃើញចាំងពន្លឺកែវហើយឮសូរសម្លេងយ៉ាងខ្លាំងនៃអាវុធនោះ ។ អាស្រ័យហេតុនេះហើយ បានជាក្នុងភាសាខ្មែរយើងឲ្យឈ្មោះដុំថ្មទាំងឡាយណា ដែលឃើញមានរាងដូចផ្លែពូថៅ ឬចបកាប់ក្បាលស្រួច ឬដូចកាំបិតថា “កាំរន្ទះ” ហើយសន្មតរបស់ទាំងនេះថា ជាព្រួញរបស់យក្សបាញ់ នៅលើមេឃធ្លាក់មកដី ។

រឿងស្រមោច នឹង កណ្តូប

កាលពីព្រេងនាយ មានថ្ងៃមួយនៅលើវាលមួយនារដូវក្ដៅ មានកណ្ដូបមួយក្បាលកំពុងលោតបន្លឺសម្លេង និងច្រៀងចំរៀងតាមសប្បាយរបស់ខ្លួន។ រំពេចនោះមានស្រមោចមួយបានឆ្លងកាត់ទីនោះ។ ស្រមោចកំពុងប្រឹងប្រែងរែកសែងគ្រាប់ពោតយកទៅដាក់នៅសំបុករបស់វា។

កណ្ដូបពោលឡើងថាៈ ហេតុអ្វីមិនមកជជែករាំច្រៀងលែងជាមួយនឹងខ្ញុំ ជាជាងធ្វើការងារលំបាកៗទាំងនោះ។ ស្រមោចតបវិញថាៈ ខ្ញុំរវល់ដឹកជញ្ជូនអាហារសំរាប់រដូវធ្លាក់ព្រឹលណា៎! ខ្ញុំសុំណែនាំបងឯងអោយធ្វើអញ្ចឹងដែរ!។

កណ្ដូបឆ្លើយមកវិញថាៈ ហេតុអ្វីត្រូវគិតដល់រដូវរងារ ឯណាឯណីណោះទៅវិញ? យើងមានអាហារគ្រប់គ្រាន់ហើយសំរាប់ពេលនេះ។ ស្រមោចមិនបានស្ដាប់តាមកណ្ដូបទេ វាគិតតែបន្ដការងាររបស់វាតទៅទៀត។ នៅពេលដែលរដូវរងារបានឈានចូលមកដល់ កណ្ដូបមិនមានអ្វីស៊ីជាអាហារ ក៏គិតក្នុងចិត្តថាខ្លួននឹងត្រូវស្លាប់ដោយសារតែសេចក្ដីស្រែកឃ្លាននោះជាមិនខាន។

វាបានឃើញរមោចបែងចែកអាហារចេញពីឃ្លាំងអាហាររបស់ខ្លួន ពេលនោះហើយទើបកណ្ដូបបានយល់ថាហេតុអ្វីបានជាស្រមោចខំប្រឹងប្រែងរកអាហារនៅគ្រាមុនម៉្លេះ? (ចំណាំៈ ធ្វើការថ្ងែនេះ ដើម្បីប្រមូលផលនៅថ្ងៃស្អែក)