កាលពីព្រេងនាយមានគ្រាមួយ ពេលដែលស្តេចតោវាកំពុងតែដេកលង់លក់នៅក្រោបដើមឈើដ៏ធំមួយ ហើយទីនោះក៏មានកណ្តុរតូចមួយស្នាក់អាស្រ័យទីនោះដែរ។ ពេលនោះសត្វកណ្ដុរតូចវារត់ទៅរត់មកចុះឡើងៗក្បែរខ្លួនស្តេចតោនោះ។

បន្ទាប់មកវាបានធ្វើអោយស្តេចតោនោះភ្ញាក់ពីដំណេកឡើង រួចមកស្តេចតោក៏បានចាប់កណ្ដុរនោះបម្រុងនឹងដាក់ចូលក្នុងមាត់ធ្វើជាចំណី។ ពេលនោះកណ្តុរតូចក៏បាននិយាយទៅកាន់ស្តេចតោនោះថាៈ ឳ!លោកម្ចាស់អើយ! សូមលោកលើកលែងទោសអោយខ្ញុំផង។

ខ្ញុំសន្យថានឹងមិនប្រព្រិត្តកំហុសដូចនេះម្ដងទៀតទេ។ ហើយខ្ញុំនឹងមិនភ្លេចអំពើល្អរបស់លោកឡើយ។ ថ្ងៃណាមួយខ្ញុំនឹងជួយយកអាសារដឹងគុណលោកវិញ ជាក់ជាមិនខាន។ ស្តេចតោពេលដែលបានស្តាប់ឭកណ្តុរតូចនិយាយដូច្នេះក៏អស់សំណើចនឹងសម្ដីរបស់កណ្ដុរតូចជាខ្លាំង ដែលថាកណ្ដុរតូចអាចជួយវាបាន។ រួចមកស្តេចតោក៏បានព្រលែងកណ្ដុរតូចវិញទៅ។

ដំណរក្រោយមកទៀត មានពួកព្រានព្រៃពីរបីនាក់ចាប់បានស្តេចតោនោះ ហើយចាប់ចងទៅនឹងដើមឈើមួយ។ ពួកព្រានព្រៃរវល់តែដើររករទេះដើម្បីយកមកដឹកស្តេចតោនោះ។
នៅពេលនោះហើយដែលកណ្ដុរតូចបានជួប និងបានឃើញជាក់ច្បាស់ពីស្ថានភាពអាក្រក់ដែលបានកើតមានឡើងចំពោះស្តេចតោ។

កណ្ដុតូចរក៏រត់សំដៅទៅរកស្តេចតោ ហើយក៏ខាំករកេរបណ្ដាច់ខ្សែចំណងស្តេចតោព្រៃដាច់អស់ទៅ។
ហើយកណ្ដុរតូចក៏បានពោលពាក្យទៅកាន់ស្តេចតោថា ៖ តើអ្វីដែលខ្ញុំនិយាយមិនមែនជាការពិតទេរឺ?។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមកស្តេចតោ និងកណ្តុរតូចបានក្លាយមិត្តនិងគ្នារហូតទៅ។  ចងចាំៈ (មិត្តតូចតាច ក៏អាចជាមិត្តដ៏អស្ចារ្យបានដែរ)