កាលពីព្រេងនាយ មានចាបស្រុកនិងចាបព្រៃ ដើររកស៊ីដោយពួកជារាល់ថ្ងៃ។ ខាងចាបស្រុកមានមេបាប្រដៅថា «បើរកស៊ីកុំជជែកឈ្លោះគ្នាឲ្យឮមាត់គឹកកងឡើយ ឲ្យប្រយ័ត្នខ្លួនបើព្រានវាវាយលប់ត្រូវឲ្យបបួលគ្នាខំហើរទូលលប់ឲ្យរបើក ដើម្បីនឹងឲ្យរួចរស់ជីវិត។  ពួកចាបស្រុកក៏ធ្វើតាមដំបូន្មានមេបាប្រដៅ តែងដើររកស៊ីមិនសូវហ៊ានមាត់ឲ្យឮជាគឹកកងទេ ជួនកាលបើព្រានវាយលប់ត្រូវ ក៏បបួលគ្នាខំហើរទូលលប់ព្រានបានរួចជីវិតតែរៀងៗមក។ មានកាលថ្ងៃ១ពួកចាបព្រៃនិងចាបស្រុកហើរចេញទៅរកស៊ី ជួបប្រទះហ្វូងគ្នានៅដើមត្រែងមួយគុម្ព។ ពួកចាបព្រៃទំនៅខាងក្រោម ពួកចាបស្រុកទំនៅខាងលើ ក៏បាក់មែកត្រែងពីលើមកត្រូវក្បាលចាបព្រៃៗ ចាបព្រៃនិយាយប្រកាន់ទៅចាបស្រុកថា “ហេតុអីក៏កាច់មែកត្រែងទម្លាក់មកឲ្យត្រូវក្បាលពួកយើង?”។  ចាបស្រុកក៏បានប្រាប់ទៅចាបព្រៃវិញថា “យើងមិនបានកាត់មែកត្រែងឲ្យបាក់ត្រូវអ្នកឯងទេ គឺមែកត្រែងវាបាក់ឯងធ្លាក់មកទេតើ”។ ពួកចាបព្រៃជាពួកឥតកាន់ដំបូន្មាន មិនពិចារណាឲ្យឃើញខុសត្រូវ ក៏បបួលគ្នាបង្កហេតុបង្កើតជាជម្លោះនឹងពួកចាបស្រុក ឮមាត់ជាគឹកកងរំពងឡើង។ ពួកព្រានឮមាត់ចាបនៅគុម្ពត្រែងនោះច្រើន ក៏យកលប់ទៅវាយត្រូវទាំងអស់គ្នា។  ចាបទាំងពីរពួកនេះបានត្រូវលប់ហើយ ក៏នៅតែជាប់ឈ្លោះគ្នាទៀត។ ចាបស្រុកពោលទៅចាបព្រៃថា “បើពួកឯងគ្រាន់បើ ហេតុម្ដេចក៏មិនបម្រះឲ្យរួចពីលប់ទៅ”។ ចាបព្រៃក៏ពោលមករកចាបស្រុកវិញថា “បើពួកឯងគ្រាន់បើ ហេតុម្ដេចក៏មិនបម្រះឲ្យរួចពីលប់នេះដែរទៅ” បានតែពាក្យបញ្ជូនគ្នាទៅវិញទៅមក មិនគិតបម្រះឲ្យរួចជីវិតសោះ។ កំពុងតែឈ្លោះគ្នា ស្រាប់តែព្រានក្រសោបឡើង

នៅរាត្រីដ៏សែនត្រជាក់ និងស្ងប់ស្ងាត់មួយ មានសត្វស្វាមួយហ្វូងគេងសម្ងំលើដើមឈើ ពួកវាតោងជាប់នឹងមែកឈើ។ មានស្វាមួយបន្លឺសម្លេងឡើងថាៈ ខ្ញុំបុណ្យអោយយើងមានភ្លើងខ្លះវានឹងអាចធ្វើអោយយើងបានកក់ក្ដៅ។ មួយរំពេចនោះ ពួកវាក៏បានឃើញសត្វអំពិលអំពែកមួយហ្វូងធំហើរមកជិតនឹងដើមឈើ ស្វាតូចមួយគិតថានោះជាភ្លើងដែលអាចកំដៅខ្លួនបាន។ គិតរួចវាក៏ចាប់អំពិលអំពែកមួយមក រួចដាក់នៅក្រោមស្លឹកឈើស្ងួត និងចាប់ផ្តើមផ្លំ រីឯសត្វស្វាផ្សេងទៀត ក៏ចូលមកជួយផ្លំគ្នាដែរ។ ពេលនោះ មានសត្វចាបមួយហើរមករកសំបុករបស់វា ដែលនៅលើដើមឈើជាមួយនិងសត្វស្វា។ ពេលចាបបានឃើញសកម្មភាពរបស់សត្វស្វាហើយវាក៏សើច។ ចាបបានពោលទៅកាន់សត្វស្វាថាៈ នែ! ស្វាល្ងង់! នោះគឺមេអំបៅ មិនមែនជាភ្លើងពិតប្រាកដឡើយ។ ចាបពោលបន្តថាៈ ពួកឯងគួរទៅជ្រកនៅក្នុងរូងភ្នំទៅទើបបានវាកក់ក្តៅ។​ ប៉ុន្តែសត្វស្វាមិនបានស្ដាប់ពាក្យចាបនោះទេ វាគិតតែពីផ្លំអំពិលអំពែកបន្តទៀត។ មួយសន្ទុះក្រោយពួកស្វាមានភាពនឿយហត់យ៉ាងខ្លាំង ទោះបីជាខំផ្លំយ៉ាងណាក៏មិនអាចបង្កាត់ភ្លើងអោយឆេះដើម្បីកំដៅខ្លួនបាន ក៏យល់ថាចាបពិតជានិយាយត្រឹមត្រូវមែន។ ពួកវាព្រលែងអំពិលអំពែកវិញហើយប្ដូរទីលំនៅទៅនៅក្បែររូងភ្នំវិញទៅ។ (ចំណាំៈ បើឆោតៗអោយគេអាណិត)

កណ្ដុរដ៏លោភលន់មួយបានជួបប្រទះនឹងកន្ត្រកមួយដែលមានផ្លែពោតពេញក្នុងនោះ។ វាចង់ឆីពោតនោះ វាក៏ចោះរន្ធតូចមួយនៅចំហៀងកន្ត្រក។ វាប្រឹងត្បុលចូលតាមរន្ធតូចនោះ។ បន្ទាប់មក វាក៏ឆីពោតអស់ជាច្រើនរហូតឆ្អែត។ វារីករាយយ៉ាងខ្លាំង។  ពេលនេះវាចង់ចេញមកក្រៅ។ វាបានព្យាយាមរុលចេញតាមរន្ធតូចនោះដដែល។ ប៉ុន្តែវាមិនអាចចេញរួចឡើយ ដោយសារតែពោះវាធំពេក។ វាព្យាយាមហើយព្យាយាមទៀត។ ក៏ប៉ុន្តែគ្មានបានផលអ្វីទេ។ កណ្ដុរចាប់ផ្តើមយំខ្សឹកខ្សួល។ ពេលនោះមានទន្សាយមួយឆ្លងកាត់ទីនោះ។  វាលឺសំលេងកណ្ដុរយំវាសួរថាៈ ហេតុអ្វីឯងយំសម្លាញ់? កណ្ដុរបានពន្យល់ថាៈ ខ្ញុំបានធ្វើរន្ធតូចមួយ រួចត្បុលចូលក្នុងកន្ត្រកនេះ។ តែឥឡូវនេះ ខ្ញុំមិនអាចចេញតាមរន្ធនោះវិញរួចទេ។​ ទន្សាយតបថាៈ នេះក៏ព្រោះតែឯងស៊ីច្រើនពេក។ ឯងត្រូវរង់ចាំទាល់តែពោះឯងស្រកចុះទៅណា។ ពោលរួចទន្សាយក៏សើចហើយលោតចេញពីទីនោះទៅ។  កណ្ដុរបានដេកលង់លក់ក្នុងកន្ត្រកនោះទៅ។ លុះដល់ពេលព្រឹកឡើងពោះវាស្រក។ ប៉ុន្តែវានៅតែចង់ស៊ីពោតទៀត។ ដូច្នេះហើយ ទើបវាស៊ីហើយស៊ីទៀត។ ពោះរបស់វាក៏ឡើងធំម្ដងទៀត។ វាក៏គិតថា

កាលពីព្រេងនាយ មានបិសាចមួយឈ្មោះ រាមាសូរ និងនាងអារក្ខទេវីមួយឈ្មោះ មេខលា ។ អ្នកទាំងពីរបាននៅបម្រើមហាឥសីដ៏មានរិទ្ធិម្នាក់ ដើម្បីនឹងរៀនវិជ្ជាមន្តអាគមគាថា ។ បិសាច និងនាងមេខលាបានខំរៀនប្រណាំងប្រជែងគ្នាដើម្បីបំពេញចិត្តគ្រូរៀងខ្លួន ហើយអ្នកទាំងពីរប្រកបដោយបញ្ញាវៃក្រៃលែងដូចគ្នា ។ តាបសក៏ស្រឡាញ់អ្នកទាំងពីរនោះស្មើគ្នា ។  កាលបើតាបសបានបង្រៀនសិស្សលោកចប់គ្រប់មុខវិជ្ជាហើយ លោកក៏ចង់ល្បងវិជ្ជាសិស្សមើលថា តើអ្នកណាមួយប៉ិនប្រសប់ជាងគេ ។ ទើបលោកនិយាយទៅកាន់សិស្សថា “បើអ្នកណា យកកែវមួយមានទឹកសន្សើមពេញមកឲ្យខ្ញុំបាន នោះខ្ញុំនឹងធ្វើទឹកនោះឲ្យក្លាយទៅជាកែវមនោហរា ហើយដោយគុណភាពនៃរតនវត្ថុនោះ អ្នកម្ចាស់កែវអាចប្រាថ្នាធ្វើអ្វី ឬចង់បានអ្វី ចេះតែបានសម្រេចទាំងអស់” ។ រាមាសូរ ក៏យកកែវមួយទៅត្រងទឹកសន្សើមដែលទើនៅស្លឹកឈើ និងស្មៅផ្សេងៗ ។  វាបានខំព្យាយាមធ្វើដូច្នេះជាច្រើនព្រឹក

រឿងស្រមោច​ នឹង កណ្តូប កាលពីព្រេងនាយ មានថ្ងៃមួយនៅលើវាលមួយនារដូវក្ដៅ មានកណ្ដូបមួយក្បាលកំពុងលោតបន្លឺសម្លេង និងច្រៀងចំរៀងតាមសប្បាយរបស់ខ្លួន។ រំពេចនោះមានស្រមោចមួយបានឆ្លងកាត់ទីនោះ។ ស្រមោចកំពុងប្រឹងប្រែងរែកសែងគ្រាប់ពោតយកទៅដាក់នៅសំបុករបស់វា។ កណ្ដូបពោលឡើងថាៈ ហេតុអ្វីមិនមកជជែករាំច្រៀងលែងជាមួយនឹងខ្ញុំ ជាជាងធ្វើការងារលំបាកៗទាំងនោះ។ ស្រមោចតបវិញថាៈ ខ្ញុំរវល់ដឹកជញ្ជូនអាហារសំរាប់រដូវធ្លាក់ព្រឹលណា៎! ខ្ញុំសុំណែនាំបងឯងអោយធ្វើអញ្ចឹងដែរ!។ កណ្ដូបឆ្លើយមកវិញថាៈ ហេតុអ្វីត្រូវគិតដល់រដូវរងារ ឯណាឯណីណោះទៅវិញ? យើងមានអាហារគ្រប់គ្រាន់ហើយសំរាប់ពេលនេះ។ ស្រមោចមិនបានស្ដាប់តាមកណ្ដូបទេ វាគិតតែបន្ដការងាររបស់វាតទៅទៀត។ នៅពេលដែលរដូវរងារបានឈានចូលមកដល់ កណ្ដូបមិនមានអ្វីស៊ីជាអាហារ ក៏គិតក្នុងចិត្តថាខ្លួននឹងត្រូវស្លាប់ដោយសារតែសេចក្ដីស្រែកឃ្លាននោះជាមិនខាន។  វាបានឃើញរមោចបែងចែកអាហារចេញពីឃ្លាំងអាហាររបស់ខ្លួន ពេលនោះហើយទើបកណ្ដូបបានយល់ថាហេតុអ្វីបានជាស្រមោចខំប្រឹងប្រែងរកអាហារនៅគ្រាមុនម៉្លេះ?​ (ចំណាំៈ ធ្វើការថ្ងែនេះ ដើម្បីប្រមូលផលនៅថ្ងៃស្អែក)